Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011
Δεν είμαι τέρας σου λέω
Το βιβλίο των Πειρατών!
Το βιβλίο των πειρατών
Καιρό -πολύ καιρό- είχα να βρω ένα παραμύθι που να με ταξιδέψει, να μυρίσω θάλασσα, να ακούσω κλαγγές από γιαταγάνια, οπλές αλόγων να ανεβαίνουν πέτρινα δρομάκια σε πόλεις φρούρια, κραυγές καπετάνιων και ξάρτια πειρατικών να τρίζουν.
Για όσους δεν το έπιασαν ήδη από την εικόνα που έχω ανεβάσει έχω πάθει την πλάκα μου με το ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ της Μαρίας Αγγελίδου σε εικονογράφηση Γιώργου Δημητρίου από τις εκδόσεις Λιβάνη. Η Αγγελίδου είναι η τρομερή & φοβερή πειρατίνα της αφηγηματικής γραφής με στιλ και άποψη, του ξαναζωντανέματος αληθινών ιστοριών, του έξυπνου καλά κρυμμένου χιούμορ και της μαγείας του παραμυθιού.
Το γράψιμό της είναι όσο φρέσκο χρειάζεται για να νιώθεις πως δεν έχεις ξαναδιαβάσει κάτι τέτοιο και όσο παραμυθέ χρειάζεται για να νιώθεις ταυτόχρονα πως όλα αυτά τα έχεις ξαναζήσει, ίσως σε κάποια άλλη ζωή.
Σκοντάφτω σε δύσκολες λέξεις (Δρουγγάριος των Βυζαντινών Πλωίμων, Αμιράλης κ.α.) που της έχει σκορπίσει η Αγγελίδου επίτηδες για να χάνουμε την ισορροπία μας και να πέφτουμε μέσα στον παραμυθένιο, περιπετειώδη και βίαιο κόσμο της εποχής του Βυζαντίου και των πειρατών του. Παθαίνω πλάκα με τις εισαγωγές και τα κλεισίματα των μικρών ιστοριών που λένε πολύ περισσότερα από όσα φαίνεται και εύχομαι αυτές οι ιστορίες να είναι απλά περιληπτικά σχεδιάσματα για ολόκληρα μυθιστορήματα που θα γράψει στο μέλλον.
Ο Δημητρίου δεν αναλώνεται σε λεπτομέρειες στις εικόνες του. Βάζει όσο χρώμα κι όσες γραμμές χρειάζονται για να είναι οι πειρατές του έτοιμοι να κάνουν ρεσάλτο από τη σελίδα στο κεφάλι μας, κι αφήνει τα τελειώματα και τη λεπτομέρεια στις λέξεις.
Πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό δε θέλω να τελειώσει ένα βιβλίο. Κι επειδή έχω μεγάλη μανία με τον πολιτισμό των Καταλανών και τους φοβερούς πολεμιστές τους (που οι Βυζαντινοί πρόδωσαν με το χειρότερο τρόπο) έχω αφήσει τελευταία και αδιάβαστη την ιστορία του Ροζέ ντε Φλορ.
Θα περιμένω μέχρι να καλοκαιρέψει, για να τη διαβάσω σε κάποιο νησί. Στα Κύθηρα ίσως, κοιτώντας από το Καψάλι το κάστρο να δεσπόζει πάνω από το κεφάλι μου και ακούγοντας το πλίτσι πλίτσι της ίδιας θάλασσας που φιλοξένησε τα πλοία του Μαργαριτώνη και των άλλων Πειρατών της Μαρίας...
Αντώνης Παπαθεοδούλου
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Η Toni Morrison για παιδιά...
THE BIG BOX
Εκδότης: JUMP AT THE SUN-HYPERION
Το βιβλίο γράφτηκε από τη νομπελίστα Toni Morrison, βασισμένο σε μια ιστορία που σκαρφίστηκε ο γιος της όταν ήταν 9 χρόνων. Ένας συνδυασμός που δίνει ασύλληπτη δύναμη στο κείμενο, μιας και ξεκινάει από την αφοπλιστική απλότητα και ειλικρίνεια ενός παιδιού και φτάνει σ’ εμάς μέσα απ’ τη χαρισματική γραφή της μητέρας του. Ήδη μετράει μια δεκαετία και δεν έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά, αλλά παραμένει ένα από τα πολύ αγαπημένα μου και πάντα επίκαιρα κείμενα, μιας και καταπιάνεται με το θέμα των ορίων της προσωπικής ελευθερίας - γι' αυτό και ήθελα να σας το γνωρίσω. Έμμετρο, συμβολικό και ολοζώντανο, με εκπληκτική εικονογράφηση, το κείμενο μας βάζει στις σκέψεις και στην καθημερινότητα τριών παιδιών που, λόγω "κακής συμπεριφοράς", οι μεγάλοι τα έχουν καταδικάσει να ζουν σε ένα κουτί, δίνοντάς τους ψεύτικες ελευθερίες, που οι ίδιοι θεωρούν γενναιόδωρες παραχωρήσεις. Όμως τα παιδιά δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, γιατί το μυαλό απλώς δεν μπορείς να το φυλακίσεις. Αν και, κατά τον εκδότη του, απευθύνεται σε παιδιά από 8 ετών, δεν παύει να αποτελεί και μια μαγική κλειδαρότρυπα στο μυαλό ενός παιδιού που το μεγαλείο του καλά θα κάνουμε να μην το προσπερνούμε εμείς οι "μεγάλοι". Ένα βιβλίο ΠΡΟΤΥΠΟ - ευαίσθητο, ουσιαστικό και διαχρονικό που δε φοβάται να πει την αλήθεια, χωρίς να κρίνει ή να "διδάσκει". Αξίζει πραγματικά να το ψάξετε.